BOYHOOD (2014) Nie oglądać!

Udało mi się w końcu obejrzeć „Boyhood”. Odkładałem ten moment z dwóch powodów – po pierwsze w moim osobistym życiu jest sporo dramatu na co dzień, dlatego wolę uciekać w kino komiksowe, o wiele mniej depresyjne. Ale żeby nie było dobrym dramatem nigdy nie pogardzę, tylko nie zawsze mam na ten gatunek ochotę. Jeszcze kilka miesięcy temu ludzie nie mogli przestać podniecać się tym filmem i to jest drugi powód, dla którego nie spieszyłem się z obejrzeniem – kiedy film się podoba wszystkim, to coś jest z nim nie tak. W zasadzie nie widziałem, żeby ktoś powiedział o „Boyhoodzie” coś złego, zawsze był opisywany jako rewelacyjny, piękny i w ogóle najlepszy film 2014 roku. W końcu i ja się przekonałem jaki jest „Boyhood” i bardzo, ale to bardzo, bardzo szczerze chciałbym Wam polecić nie oglądanie tego filmu, bo to ogromna strata czasu.

Głównym bohaterem filmu jest Mason (Ellar Coltrane), którego poznajemy jak ma 6 lat, mieszka ze swoją siostrą i matką w Texasie. Rodzinka musi się wyprowadzić do Houston, żeby mama mogła znaleźć lepszą pracę i skończyć studia. Od czasu do czasu po dzieciaki przyjeżdża ich ojciec, który przez ostatnie półtora roku załatwiał swoje sprawy. Przez 2 godziny i 40 minut jesteśmy zmuszeni oglądać naszego bohatera, który dorasta, dorasta, dorasta i ciągle dorasta nie robiąc przy tym absolutnie nic interesującego. Jego samotna matka zakochuje się w pierwszym lepszym facecie którego spotka na swojej drodze, wychodzi za niego za mąż i po fakcie dowiaduje się, że jest pijakiem i niestabilnym psychicznie gościem. I tak dwa razy. Ojciec Masona, którego zagrał Ethan Hawk wpada po dzieciaki jakieś cztery razy, zabiera ich do siebie na weekend i katuje swoimi idiotycznymi piosenkami. Robi z nimi niesamowite rzeczy – zabiera je na kręgielnie, na mecze i czasami syna na biwak, gdzie chłopaki mogą sobie nasikać rano na ognisko. I tak przez bite 2 godziny i 40 minut nie dzieje się absolutnie nic ciekawego i godnego uwagi. Zwykły film o dorastaniu, czyli o niczym.

Przez chwilę miałem wrażenie, że będzie to jakiś prawdziwy dramat i mocno trzymałem kciuki, żeby Mason wyrósł na psychopatę, który pod koniec filmu bierze karabin i urządza rzeźnię w swojej szkole, bo gdybym miał taką matkę i takiego ojca i taką siostrę i takie jałowe życie, to na pewno bym to zrobił. To jest jedyne zakończenie, na które warto byłoby czekać, coś jak w filmie „Porozmawiajmy o Kevinie” 2011.

Czy warto było kręcić ten film przez 12 lat? Absolutnie nie, poza samym realizmem postaci i przedstawieniem prawdziwego starzenia się i dorastania nie ma w „Boyhood” nic. Czułem się, jakbym oglądał strasznie nudny serial o dzieciaczku, który sobie dorasta i spokojnie żyje, zakochuje się, pije pierwsze piwo, pali pierwszego jointa, robi pierwsze zdjęcia. Tak jakby każdy odcinek tego serialu trwał 10 minut i za jednym razem obejrzałem wszystkie sezony – strasznie męczące doświadczenie.

Jak widziałem Masona, to miałem ochotę wejść do telewizora i obciąć mu tą idiotyczną krzywkę, która zasłaniała mu pół twarzy. Jak dla mnie to wszystkie postacie w tym filmie nie nadawały się do lubienia. Matka miał destrukcyjny charakter i z jednej strony chciała najlepiej dla swoich dzieci, ale z drugiej łapała się za pierwszego lepszego pijaka, który później ich terroryzował. Ojciec interesował się dzieciakami tylko w weekend i dziwił się, że nie mają o czym rozmawiać w samochodzie. Irytowała mnie każda postać w filmie i to, że nikt nie miał prawdziwych emocji poza pijanymi ojczymami – oni byli najbardziej ludzcy. Takie są efekty kręcenia filmu przez 12 lat, wszystko wychodzi strasznie sztucznie i nudnie.

Nie wiem, dlaczego ludzie tak wysoko oceniają ten film, nie jest to ani fajne ani interesujące. „Boyhood” to eksperyment, który się w ogóle nie udał. Film może spokojnie uśpić całą salę chrupiących popcorn i nachosy widzów. Jeżeli ktokolwiek wam poleci ten film, to najwidoczniej was nie lubi i chce wyrządzić wam krzywdę. Chwalenie tego filmu i podniecanie się nim to zwykłe oszustwo i wmawianie ludziom, że to jest kino najwyższych lotów. Niestety nie jest. „Boyhood’ to nudna historia poskładana w zasadzie z tych samych scen, tylko kręcony w odstępach kilku lat. Nie wmawiajcie ludziom, że „Boyhood” to dobry film i że warto go obejrzeć, bo tak nie jest. Nudny i o niczym – taki właśnie jest „Boyhood”.